انسان

هرچه را دوست داشتم، از من گرفتی، به هرچه دل بستم، دلم را شکستی، به هرچیز که عشق ورزیدم، آن را زائل کردی، هر کجا که قلبم آرامش یافت، تو مضطرب و مشوشش نمودی، هر وقت که دلم به جایی اسقرار یافت، تو آواره ام کردی، هر زمان به چیزی امیدوار شدم، تو امیدم را کور نمودی تا به چیزی دل نبندم، و کسی را به جای تو نپرستم، و در جایی استقرار نیابم، و به جای تو محبوبی و معشوقی نگیرم، و جز تو به کسی دیگر و جایی دیگر و نقطه ای دیگر آرامش نیابم، فقط تو را بخواهم، تو را بخوانم، تو را بجویم و تو را پرستش کنم.

شهید دکتر مصطفی چمران